Орчин, Эвэнки, Дагуур, Монгол, Хятад зэрэг 32 үндэстнээс бүрдсэн 280 мянга гаруй хүн амтай. Орчин үндэстэн нь Хятад улсын хамгийн сүүлчийн анчин аймаг юм.
Эрт цагт Их, бага Хянган давааны балар эртний ойд үе удмаараа нүүдэллэн, ан агнаж, хээрийн жимс түүж, загас хөхдөж амьдардаг байв. Урт удаан жилийн ан агнуурын амьдралаасаа нийгмийн амьдралын хэлбэрт шилжиж, түүхэн өөрчлөлт гаргасан нь 1958 он ажээ. Нэгэн цагт Орчинчууд Их Хянган давааны балар ойд нүүдэллэн амьдарч байхдаа аж төрөх орон сууцгүй хэцүүдэж, хүн амьн тоо эрс цөөрч устах аюулд өртөж байсан гэдэг. Харин Шинэ Хятад улс байгуулагдсанаар өөртөө засах хошуу болон хөгжиж, улс төрийн эрх чөлөөтэй болов. 1958 онд Орчин үндэстэн нүүдэлчин амьдралаасаа суурьшил амьдралд шилжин, үйлдвэрлэл, мал аж ахуй, соёл боловсролын хоцрогдлоо арилган хөгжиж, 1996 оны 1-р сараас бүх хошууны хэмжээнд “Ан агнуурын хууль”-ийг хэрэгжүүлснээр цэцэглэн хөгжив.
Үзэсгэлэнт сайхан нутгийнхаа хишиг буянаар үндэстний хэв шинжээ хадгалан хөгжиж буй Орчин хошуу нь “Номин ногоон ариун хөрс”, “Умардын үндэстний мэндэлсэн орон” хэмээгч ариун алдрыг хүртсэн ӨМӨЗО-ны аялал жуулчлалын гол хошуу болжээ. Орчин үндэстний соёл, Түеэ, Шианби үндэстний түүхэн соёлын өв, балар эртний хадны зураг зэрэг түүх, соёлын үнэт өвөөрөө алдаршин, гадна дотны жуулчдын анхаарлыг татсаар байгаа юм.
Баярт, Цэнгэл